Równie odkrywczy okazuje się wariant odwrotny, mianowicie: portret rzeczywistości wewnętrz­nej bohatera zbiorowego wyłaniający się z konfiguracji wizerunków indywidu­alnych. Takie są przykładowo: „Amarcord” Felliniego (1973), „Nashville” i „Dzień weselny” Altmana (1975 i 1978), „Człowiek z marmuru” Wajdy (1976) i „Tysiącletnia pszczoła” Juraja Jakubisko (1983).Rozważania powyższe doprowadzone zostały mniej więcej do roku 1975, któ­ry stanowi tu umownie przyjętą granicę stadium obecnego. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych następuje wyraźne przesilenie formacji kina autor­skiego. Jednocześnie zapoczątkowany zostaje trwająca praktycznie do dzisiaj ofensywa kina popularnego, która przynosi dynamiczny rozwój formuły super- widowiska eksploatującego – w żywiołowym wyścigu atrakcji – najnowsze zdo­bycze techniki filmowej. Wynikłe stąd przemiany modelu sytuacji nadawczo- -odbiorczej nie są jeszcze w pełni wykrystalizowane, powinny więc stać się przedmiotem osobnego opracowania dopiero w dalszej przyszłości.

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂