W kilku scenach „Rzymu” (1972) Federico Fellini prezentuje samego siebie jako reżysera pow­stającego właśnie filmu – dodatkowo rozszerzając za sprawą kontrapunktu, jaki stwarza „ja” uobecnione, autorski wymiar całości. W tej właśnie fazie, obejmującej pierwszą połowę lat siedemdziesiątych, kino autorskie pogłębia doświadczenia twórcze dwóch poprzednich dziesięcio­leci dzięki harmonijnej syntezie indywidualnej i ponadindywidualnej per­spektywy autorskiego spojrzenia. Opis świadomości Jednostki osiąga fascynu­jącą głębię m.in. we wspomnianej „Rozmowie” Coppoli (1974), „Taksówkarzu” Scorsese, „Lokatorze” Polańskiego i „Nakarmić kruki” Saury (wszystkie z ro­ku 1976). Znamienną cechą tych duchownych portretów jest ich kunsztowne wto­pienie w perspektywę określonej świadomości zbiorowej. 

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂